اگر روزي گذرتان به پيونگ يانگ افتاد حتماً کمي قبل از ساعت 6 صبح از خواب بيدار شويد؛ مثل اهالي اين کشور. البته صبح زود از خواب بيدار شدن در همه جاي دنيا عادت مردم است اما اهالي پيونگ يانگ داستان ديگري دارند؛ آنها هر روز صبح بايد در خيابان رژه بروند. آن گزارشگر محترم درست گفته بود که اينجا يک پادگان بزرگ است. اصولاً مردم کره شمالي 2 دسته هستند؛ اول کساني که عضو ارتشند که عده آنها زياد است و دوم کساني که لباس عادي به تن دارند اما به نوعي شبه نظامي محسوب مي شوند. به همين خاطر صبح زود همه در يک صبحگاه مشترک بزرگ رژه مي روند و خيابان ها را زير پايشان مي لرزانند. جالب است که صف طولاني رژه به حرکت خود ادامه مي دهد و هر کسي که به محل کار خود مي رسد از دسته جدا مي شود. صف رژه آن قدر مي رود که آخرين نفرها به محل کارشنان برسند و رژه تمام شود.
پيونگ يانگ احتمالاً تنها جايي است که چراغ قرمز کسي را کلافه نمي کند چون اصلاً هيچ چراغ راهنمايي در اين شهر وجود ندارد. سر هر چهار راه پليس با لباس سفيد اتو کرده ايستاده و خودروهاي اندک در حال تردد را راهنمايي مي کند؛ بنابراين تصور ديدن يک تصادف هم در حد غير ممکن است. اگر قرار بر تصادف باشد قاعدتاً بايد آدم ها تصادف کنند! در پيونگ يانگ فقط ژنرال ها اتومبيل دارند و مردم عادي پياده روي را با تمام وجود پذيرفته اند، حتي استفاده از دوچرخه هم براي همه مجاز نيست؛ بنابراين کفش، مهم ترين وسيله نقليه عمومي است! شهروندان کره شمالي از اين شهر به آن شهر هم خيلي کم مي روند چون براي سفر بين شهري نياز به مجوز است. اين کار هم آن قدر دنگ و فنگ دارد که همه ترجيح مي دهند در همان شهر خودشان بمانند و جايي نروند.
درکره شمالي چيزي به نام واحد پول ملي وجود ندارد، وقتي معامله اي در کار نباشد پولي هم در کار نيست. اينجا همه چيز پاياپاي است. ارزاق عمومي که سهميه اي است و غير از آن هم چيز خاصي براي خريد و فروش نيست. البته در کره شمالي واحد پول -يورو-هم به شکل عجيبي در گردش است. شايد باور نکنيد اما کارمندان و کارگران درپيونگ يانگ ماهانه حدود 4 يورو حقوق مي گيرند؛ يعني چيزي در حد 4800تومان خودمان!
البته درآمد فوتباليست ها خيلي بهتراست. چون آنها حدود 7 تا8يوروپول در مي آورند که حدود 2 برابر مردم عادي است! حساب کن که يک ماه قرار است دنبال توپ بدوي و کلا 10 هزار تومان بگيري. حالا فوتباليست هاي کره با اين همه پول چه کار مي کنند، بماند.
منبع:مجله همشهري جوان، شماره215 /س
۱۳۹۰ مهر ۲۶, سه‌شنبه
شهري بدون چراغ قرمز
اگر روزي گذرتان به پيونگ يانگ افتاد حتماً کمي قبل از ساعت 6 صبح از خواب بيدار شويد؛ مثل اهالي اين کشور. البته صبح زود از خواب بيدار شدن در همه جاي دنيا عادت مردم است اما اهالي پيونگ يانگ داستان ديگري دارند؛ آنها هر روز صبح بايد در خيابان رژه بروند. آن گزارشگر محترم درست گفته بود که اينجا يک پادگان بزرگ است. اصولاً مردم کره شمالي 2 دسته هستند؛ اول کساني که عضو ارتشند که عده آنها زياد است و دوم کساني که لباس عادي به تن دارند اما به نوعي شبه نظامي محسوب مي شوند. به همين خاطر صبح زود همه در يک صبحگاه مشترک بزرگ رژه مي روند و خيابان ها را زير پايشان مي لرزانند. جالب است که صف طولاني رژه به حرکت خود ادامه مي دهد و هر کسي که به محل کار خود مي رسد از دسته جدا مي شود. صف رژه آن قدر مي رود که آخرين نفرها به محل کارشنان برسند و رژه تمام شود.
پيونگ يانگ احتمالاً تنها جايي است که چراغ قرمز کسي را کلافه نمي کند چون اصلاً هيچ چراغ راهنمايي در اين شهر وجود ندارد. سر هر چهار راه پليس با لباس سفيد اتو کرده ايستاده و خودروهاي اندک در حال تردد را راهنمايي مي کند؛ بنابراين تصور ديدن يک تصادف هم در حد غير ممکن است. اگر قرار بر تصادف باشد قاعدتاً بايد آدم ها تصادف کنند! در پيونگ يانگ فقط ژنرال ها اتومبيل دارند و مردم عادي پياده روي را با تمام وجود پذيرفته اند، حتي استفاده از دوچرخه هم براي همه مجاز نيست؛ بنابراين کفش، مهم ترين وسيله نقليه عمومي است! شهروندان کره شمالي از اين شهر به آن شهر هم خيلي کم مي روند چون براي سفر بين شهري نياز به مجوز است. اين کار هم آن قدر دنگ و فنگ دارد که همه ترجيح مي دهند در همان شهر خودشان بمانند و جايي نروند.
درکره شمالي چيزي به نام واحد پول ملي وجود ندارد، وقتي معامله اي در کار نباشد پولي هم در کار نيست. اينجا همه چيز پاياپاي است. ارزاق عمومي که سهميه اي است و غير از آن هم چيز خاصي براي خريد و فروش نيست. البته در کره شمالي واحد پول -يورو-هم به شکل عجيبي در گردش است. شايد باور نکنيد اما کارمندان و کارگران درپيونگ يانگ ماهانه حدود 4 يورو حقوق مي گيرند؛ يعني چيزي در حد 4800تومان خودمان!
البته درآمد فوتباليست ها خيلي بهتراست. چون آنها حدود 7 تا8يوروپول در مي آورند که حدود 2 برابر مردم عادي است! حساب کن که يک ماه قرار است دنبال توپ بدوي و کلا 10 هزار تومان بگيري. حالا فوتباليست هاي کره با اين همه پول چه کار مي کنند، بماند.
منبع:مجله همشهري جوان، شماره215 /س
ارسال به:
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
0 نظرات:
ارسال یک نظر