پارتي يا پهلوي اشكاني گويش شمال غربي زبان پارسي ميانه است كه نام آن مشتقي است از واژهي پارسي باستان Parthava "پارتي". اين گويش، پهلوي شمال غربي نيز خوانده ميشود، و گويا از گويشي كمابيش يا كاملاً همسان با گويش مادي پديد آمده است. پارسي ميانه دستور زباني آسانتر از پارسي باستان داشت و معمولاً به خطي مبهم، با حروف چندارزشي (multivalent) برگرفته شده از خط آرامي نوشته ميشد.
روال و روش ديواني (bureaucratic) هخامنشي، بازخواني نوشتارهاي آرامي به زبان محلي ايراني بود. ريچارد فراي (The Hertage of Persia, 1963: 142) اظهار ميدارد كه دستگاه اداري سلوكي، علاوه بر كاربرد رسمي زبان يوناني، به استفاده از زبان آرامي ديواني هخامنشي نيز ادامه داد، و اين كه، اين كاربرد رسمي زبان آرامي، پيشرفت و توسعهي خط و كتابت را در ايران دچار كندي نمود. وي به گونهاي ديگر بيان نموده است كه پشتيباني يونانيان از اين نظام كهن ديواني، كاربرد زبان ديواني آرامي را در كنار زبان يوناني حفظ نمود. وي معتقد است كه اين نكته (تداوم ديرپاي استفاده از خط و زبان آرامي در ايران) ميتواند توضيح دهد كه چرا خط "خروشتي" (Kharoshthi) در مرزهاي شمال غربي هند به صورت يك زبان الفبايي بهره برنده از خط آرامي پديدار شد در حالي كه خط پارسي ميانه به صورت يك نظام هُزوارشي/ انديشهنگارانه (ideographic) پديد آمد. فراي بر اين اعتقاد است كه ادبيات شفاهي رو به پيشرفتي در دربار اشراف و فرمانروايان پارتي وجود داشته است (ibid, p. 188).
پيش از به قدرت رسيدن دودمان اشكاني، به زبان پارتي تنها در منطقهاي كوچك سخن گفته ميشد اما، به عنوان زبان دولتي امپراتوري پارتي، همراه با زبان يوناني، بعدها در سراسر ايران، ميانرودان و ارمنستان گسترش يافت، و در آسياي مركزي بسيار مورد استفاده بود. كهنترين اسناد پارتي يافته شده، شامل اسناد اقتصادي نسا (سدهي يكم پ.م.) هستند، و نيز صخرهنبشتههايي وجود دارند كه تاريخ آنها به سدهي سوم پ.م. باز ميگردد و به خط پارتي به اضافهي هزوارشهاي آرامي نبشته شدهاند.
پارتي اشكاني، كه گاهي كلداني - پهلوي (Chaldeo-Pahlavi) خوانده شده است، ديرتر، در برخي سنگنبشتههاي دو زبانه يا سه زبانه، در كنار پهلوي ساساني؛ در پوستنوشتههاي اورمان؛ و در برخي متون مانوي به دست آمده از تورفان يافته ميشود. زبان پارتي با گسترش يافتن قدرت ساساني رو به زوال نهاد، اما تا سدهي ششم م. هنوز در بسياري جاها بدين زبان سخن گفته ميشد.
زبان پهلوي ساساني يا پهلوي جنوب غربي، گويش جنوب غربي زبان پارسي ميانه، زبان رسمي دودمان ساساني بود. اصطلاح "پهلوي" را دانشمندان، بيشتر به گونهاي از زبان به كار رفته در برخي نوشتارهاي زرتشتي اختصاص دادهاند. اين زبان در سدهي هفتم م. پس از فتح ايران به دست اعراب رو به زوال نهاد. هر چند بسياري از متون پارسي ميانه به عربي برگردانده شد، اما بخش عمدهاي از نوشتههاي آن در طي اعصار اسلامي مفقود گرديد.
برخي از دانشمندان بر اين باروند كه تلاشهايي براي ريشهكني ادبيات پارتي در طي دوران ساساني، و كوششهاي براي از ميان بردن متون ديني پارتيان و ساسانيان پس از فتوح اسلامي، انجام يافته بود. *
* This article translated from: http://www.parthia.com/parthia_arts.htm
۱۳۹۰ تیر ۹, پنجشنبه
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
0 نظرات:
ارسال یک نظر