نجم الدين زرکوب

نجم الدين ابوبکر محمد پسر مودود ظاهري مشهور به نجم الدين زرکوب از عارفان و شاعران قرن هفتم هجري است. وي از دانشمندان شهر تبريز بشمار ميرفته و از مريدان سعدالدين حموي بوده است. نوشته اند در سال 640 هجري که سعدالدين به تبريز رفته و نه ماه در آن شهر مانده، وي رامجذوب خود کرده است. و خواجه رشيد الدين فضل الله همداني وزير معروف به او بسيار احترام مي کرده است. سرانجام در 15 رجب سال 712 هجري زندگي را بدرود گفته است. مرقد وي در گورستان کجيل تبريز تا مدت ها معروف بوده است.

نجم الدين زرکوب از شاعران متصوف زيردست زمان خود بوده و اشعار صوفيانه را بسيار شيوا مي سروده، که برخي از آنها هم اکنون موجود است. در تصوف کتابهائي داشته است که از آنجمله رساله اي در بيان فتوت به فارسي ميباشد، بنام "کتاب الفتوه". اشعار زير از آثار اوست:

دشـمـن مـا را سـعـادت يـار بـاد روز و شب با عز و نازش کار باد

هر که کافر خواند ما را گو بخوان او ميان مؤمنان ديـــن دار بـــاد

هر که خاري مينهد در راه مـــا خـار مـا در راه او گـلــزار بـــــاد

هر که چاهي ميکند در راه مـا چاه ما در راه او هـــمـــوار بــاد

هر که ملک و مال ما را حاسد است ملک و مالش در جهان بسيار باد

هر کرا مستي زرکوب آرزوست گو که ما مستيم او هشيار باد

*********************

از بود و نبود کل اشيا در طلق گويم سخني فراخ کن سينه و حلق

بودي و نمودي است وجود اشياء بودش همه حق است نمودش همه خلق