شيخ بهاءالدين ولد

محمد بن حسين بن احمد خطيب بکيري از مشايخ عرفان در اواخر قرن ششم و اوايل قرن هفتم هجري است. وي پدر مولانا جلال الدين بلخي عارف و شاعر و متفکر بزرگ قرن هفتم هجري است. عبدالرحمن جامي نوشته: بعضي گفته اند که وي به صحبت شيخ نجم نجم الدين کبري رسيد و از خلفاي او بوده است. نسبت بهاءالدين ولد از پدر به ابوبکر نخستين خليفه اسلامي ميرسد. مادر او دختر علاءالدين محمد بن خوارزمشاه است. بطوريکه جامي تصريح مي کند: "و چون وي را ظهوري تمام حاصل شد و مرجع خواص و عوام گشت جمعي از علماء چون امام فخرالدين رازي و غيره را بر وي عرق حسد بجنبيد. وي را به خروج به سلطان وقت متهم داشتند، وي را از شهر بلخ عذر خواستند. در آن وقت مولانا جلال الدين خردسال بود از راه بغداد به مکه توجه نمودند".

بهاءالدين ولد پس از مراجعت از سفر مکه بجاي بلخ به سوي روم رفت. چهار سال در آذربايجان و هفت سال در لارنده با خانواده اش سکني گزيد. سپس بنا بدعوت سلطان علاءالدين کيقباد سلجوقي از لارنده به قونيه شتافت و سرانجام در آن شهر زندگي را بدرود گفت. در تمام اين مدت مولانا جلال الدين بلخي همراه وي بود.