یسنا(هات7) 1

1
[ زَوت و راسپی : ]
«اَشِم وُهو ...»
[ زَوت : ]
به آیین اَشَه می­دهم خورشِ میِزد، خُرداد، اَمرداد و شیر خوشی دهنده، خشنودی اَهوره مَزدا و اَمشاسپندان را؛ خشنودیِ سروشِ پارسایِ پاداش بخشِ پیروز گیتی افزای را.

2
به آیین اَشَه می­دهم هَوم و پراهوم، خشنودی فَرَوَشی زرتشت سپیتمان آشَوَن را.
به آیین اَشَه می­دهم هیزم و بخور، خشنودی آذر پسر اَهوره مزدا را.

3
به آیین اَشَه می­دهم هَوم، خشنودی آب­های نیک و آب­های نیک مزدا آفریده را.
به آیین اَشَه می­دهم آبِ هَوم، به آیین اَشَه می­دهم شیر روان، به آیین اَشَه می­دهم گیاه هَذانَئِپَتایِ به آیین اَشَه نهاده، خشنودی آب­های مزدا آفریده را.

4
به آیین اَشَه می­دهم بَرسَم و زَور و کُشتیِ [ بَرسمِ ] به آیین اَشَه گسترده، خشنودی آمشاسپَندان را.
به آیین اَشَه می­دهم سخن [ درباره­ی ] اندیشه­ی نیک، گفتار نیک و کردار نیک، به آیین اَشَه می­دهم گاهان، به آیین اَشَه می­دهم فرمان [ ایزدی ] نیک بجای آورده، به آیین اَشَه می­دهم بهره­ی زندگی [ دیگر سرای ] و نماز رد پسند ردان، خشنودی ایزدان اَشَون مینُوی و جهانی را؛ خشنودی روان خویش را.

5
به آیین اَشَه می­دهم [ ایزدان ِ] گاه­ها، رَدانِ اشَونی را.
به آیین اَشَه می­دهم هاونی اَشَون، ردِ اَشَوَنی را.
به آیین اَشَه می­دهم ساوَنگهی و ویسیَِه­ی اَشَوَن، رَدانِ اشونی را.
به آیین اَشَه می­دهم مهر فراخ چراگاه، [ آن ] هزار گوش ده هزار چشم، [ آن ] ایزد نامبردار و رام بخشنده­ی چراگاه خوب را.

6
به آیین اَشَه می­دهم رپیثوین اَشَوَن، رَدِ اَشَوَنی را.
به آیین اَشَه می­دهم فرادَت فشو و زَنتوِم اَشَوَن، رَدانِ اَشَوَنی را.
به آیین اَشَه می­دهم اَردیبهشت و آذرِ اَهوره مَزدا را.

7
به آیین اَشَه می­دهم اُزَیرینِ اَشَوَن، رَدِ اَشَوَنی را.
به آیین اَشَه می­دهم فرادَت ویر و دَخیومِ اَشَوَن، رَدانِ اَشَوَنی را.
به آیین اَشَه می­دهم ردِ بزرگوار نَپات اَپام و آب­های مزدا آفریده را.

8
به آیین اَشَه می­دهم اَویسروثریمِ اَشَوَن، رَدِ اَشَوَنی را.
به آیین اَشَه می­دهم فرادَت ویسپَم و زرتُشتومِ اَشَوَن، رَدانِ اَشَوَنی را.
به آیین اَشَه می­دهم فَرَوَشی­های اَشَوَنان و زنان و گروه فرزندان آنان و یا یریَه هوشیتی و اَمَ یِ نیک آفریده­ی برزمند و بهرامِ اهوره آفریده و اوپَرَتاتِ پیروز را.

9
به آیین اَشَه می­دهم اُشَهینِِ اَشَوَن، رَدِ اَشَوَنی را.
به آیین اَشَه می­دهم بِرِجیَه و نمانیَه­یِ اَشَوَن، رَدانِ اَشَوَنی را.
به آیین اَشَه می­دهم سُروشِ پارسایِ پاداش بخش پیروز گیتی افزای را و رَشنِ راست­ترین را و اَرشتادِ گیتی افزای و جهان پرور را.

10
به آیین اَشَه می­دهم [ ایزدان ] ماه، رَدانِ اَشَونی را و اَندر ماهِ اَشَوَن، رَدِ اَشَوَنی را و پُرماه و ویشَپتثَ­یِ اَشَوَن، رَدِ اَشَوَنی را.

11
به آیین اَشَه می­دهم [ ایزدان ] گَهنبارها، ردانِ اَشَوَنی را و میدیوزَرِمِ اَشَون، رَدِ اَشَوَنی را.
به آیین اَشَه می­دهم مَیدیوشِمِ اَشَوَن، رَدِ اَشَوَنی را.
به آیین اَشَه می­دهم پَتیِه شهیمِ اَشَوَن، رَدِ اَشَوَنی را.
به آیین اَشَه می­دهم اَیاسرِمِِ اَشَوَن، رَدِ اَشَوَنی را.
به آیین اَشَه می­دهم میدیارمِِ اَشَوَن، رَدِ اَشَوَنی را.
به آیین اَشَه می­دهم هَمَسپَتمَدَمِ اَشَوَن، رَدِ اَشَوَنی را.
به آیین اَشَه می­دهم [ ایزدان ] سال، رَدانِ اَشَوَنی را.

12
به آیین اَشَه می­دهم همه­ی این ردان را که سی و سه ردان ِاَشَوَنی­اند به پیرامونِ هاونی. آنان از آن بهترین اَشَه­اند که مزدا آموخته و زرتشت گفته است.

13
به آیین اَشَه می­دهم اَهوره و مهر، بزرگواران گزند ناپذیرِ اَشَوَن را و ستارگان آفریده­ی سپَند مینو و ستاره­ی تشترِ رایومندِ فرِه­مند و ماهِ دربردارنده­ی تخمه­ی گاو و خورشید تیز اسب - چشم اهوره مزدا - و مهر، شهریار همه­ی سرزمین­ها را.
به آیین اَشَه می­دهم هُرمزد [ روز ] رایومَندِ فَره­مند را.
به آیین اَشَه می­دهم [ ماه ِ] فَرَوَشی­های اَشَوَنان را.

14
به آیین اَشَه می­دهم ترا ای آذر پسر اَهوره مَزدا و همه­ی آذران را.
به آیین اَشَه می­دهم آب­های نیک و همه­ی آب­های مزدا آفریده و همه­ی گیاهان مزدا آفریده را.

15
به آیین اَشَه می­دهم «منثَره»­یِ ورجاوندِ کارآمد، دادِ دیو ستیز، دادِ زرتشتی، روشن دیرین و دینِ نیکِ مزدا پرستی را.

16
به آیین اَشَه می­دهم کوهِ اوشیدَرِنِ یِ مَزدا آفریده­ی بخشنده­ی آسایش اَشَه و همه­ی کوه­های بخشنده­ی آسایش اَشَه و بسیار بخشنده­ی آسایش مزدا آفریده و فرِ کیانی مزدا آفریده و فرِ ناگرفتنی مزدا آفریده.
به آیین اَشَه می­دهم اَشَیِ نیک را، چیستایِ نیک را، اِرِثِ یِ نیک را، رَسَستاتِ نیک را، فَر و پاداش مزدا آفریده را.

17
به آیین اَشَه می­دهم آفرینِ نیکِ اَشَوَن و اَشَوَن مرد پاک و دامویش اوپَمَن، ایزد دلیر چیره دست را.

18
به آیین اَشَه می­دهم این جاها و روستاها و چراگاه­ها و خانمان­ها و آبشخورها و آب­ها و زمین­ها و گیاهان و این زمین و آن آسمان و باد اَشَوَن و ستاره و ماه و خورشید و اَنیران جاودان و همه­ی آفریدگان سپَند مینو و مردان و زنان اَشَوَن را که رَدانِ اَشَوَنی­اند.

19
به هاونگاه به آیین اَشَه می­دهم رَدانِ اَشَوَنی را؛ رَدانِ روز و گاه­ها و ماه و گهنبارها که رَدانِ اَشَوَنی­اند.

20
[ زَوت و راسپی : ]
به آیین اَشَه می­دهم خورشِ میَزد، خرداد، اَمرداد و شیر خوشی دهنده، خشنودی سُروشِ اَشَوَنِ دلیرِ«تن - منثره»یِ سخت رزم افزار اَهورایی، ایزدِ نامبردار را.

21
به آیین اَشَه می­دهم هَوم و پراهوم، خشنودی فَرَوشی زرتشت سپیتمان اَشَوَن، آن ایزد نامبردار را.
به آیین اَشَه می­دهم هیزم و بخور، خشنودی ترا ای آذر اَهوره مزدا، ای ایزد نامبردار.

22
به آیین اَشَه می­دهم فَرَوَشی­های نیرومندِ پیروزِ اَشَوَنان را، فَرَوَشی­های نخستینِ آموزگاران کیش را، فَرَوَشی­های نیاکان را.

23
به آیین اَشَه می­دهم همه­ی ردان پاکی را.
به آیین اَشَه می­دهم همه­ی نیکی بخشندگان را : ایزدان مینوی و جهانی که به آیین بهترین اَشَه برازنده­ی ستایش و نیایشند.

24
به آیین بهترین اَشَه بسوی ما آید. از سود یا زیانی که او بخشد، [ همه ] آگاه شوند.(1)
ای مزدا اَهوره !
سرود خوانان و پیام آوران تو خوانده شدیم و [ آن را ] پذیرفتیم و به پاداشی که «دینِ» کسانی همچون ما را نوید دادی، خرسندیم.

25
این [ پاداش ] را تو به ما ارزانی داشتی تا چه در زندگی کنونی و چه [ در جهان ] مینوی، همنشین جاودانه­ی تو و اَردیبهشت باشیم.
«یثَه اَهو ویریو ...»

26
«اَهون ویریِه ...» را می­ستاییم.
سخن درست را می­ستاییم.
آفرینِ نیک اَشَوَن را می­ستاییم.
دامویش اوپَمَنَ، ایزدِ دلیرِ چیره دست را می­ستاییم.
خُرداد و اَمرداد را می­ستاییم.
شیر خوشی دهنده را می­ستاییم.
هَو و پراهوم را می­ستاییم.
هیزم و بخور را می­ستاییم؛ آفرین خوانی به آفرین نیکِ اَشَوَن را.

27
«یِنگهه هاتَم ...»

28
[ راسپی : ]
«یثَه اَهو ویریو ...» که زَوت مرا بگوید.
[ زَوت : ]
«اثارَتوش اَشات چیت هَچا ...» که پارسا مردِ دانا بگوید