اساس پوشاك پارسیان

از دقت و مطالعه درباره پوشاك پارسیان ،چنین دانسته می شود كه پوشندگان آنها در سرزمینی گرم و نمناك ،زندگانی كرده با گله داری و چوپانی روزگار می گذرانیده اند و نیز مردمی خود آرا و آرایش دوست بوده، روزانه چندین ساعت از وقت خود را صرف آرایش سر و صورت خود می كرد ه اند و مردانشان همچون زنان گوشواره و النگو وطوقهای زرین و سیمین بكار می برد ه اند .

از مطالعه درباره شكل و برش و دوخت جام ه های پارسی ضمناً دانسته می شود
كه این تیره ، از اسب و اسب سواری بی بهره بود ه اند و چنانچه در جای خود خواهد آمد ،پیش از پادشاهی كورش بزرگ پرورش اسب و اسب سواری در میان پارسیان معمول نبوده است .
مطالعه در اصول جامه پارسیان ما را به ساد ه ترین و ابتدایی ترین وضع پوشاك ،در میان مردمان روزگاران بسیار كهن، در مناطق گرمسیر ،راهنمایی می كند، بدینسان كه گویا جامه آنان در اساس و آغاز خود دو تكه پارچه چهار گوش یا نیم دایره بوده كه یكی را همچون كرته ( قطیفه ) به كمر خود بسته، دیگری را روی دوش خود انداخته، گوشه های بالایی آن را در پیش سینه گره زده یا به هم می دوخته اند و چون در سر زمینی گرم زندگانی می كرده اند، به جامه و بالاپوش دیگری نیاز نداشته اند.