در جا های مختلف ایران ، می شود بناهای بلندی را پیدا کرد که پر از تزئینات جذاب و دیدنی اند ، معماری درست و حسابی دارند و از طرفی تک و تنها افتاده اند.
از همان ابتدای ساخت شان بنایی مستقل بوده اند و ربطی به بنایی دیگر نداشته اند . همین قدر می دانیم که از میل ها در دوران باستان برای پیام رسانی ، پست و راهنمایی راه ها استفاده می شده ؛ هر چند تزئین های عالی آن ها جای بحث درباره کاربردشان را باز می گذارد.
مناره به معنای « محل نور »، اسم دیگری برای میل های راهنما و پیام رسانی است که با روشن کردن آتش بر بالای آن ، مسیر به مسافران نشان داده می شده و همچنین با استفاده از پرتو های نور ، پیام های رمزی مثل تلگراف به مناطق دورتر فرستاده می شده.
در واقع یک مناره ، نمونه ای با کاربرد بَعدی مورس و تلگراف است که با پوشاندن جلوی پرتو ها و سپس کنار بردن آن مانع ، پیامی رمزی را ارسال می کرده اند . در ایران نزدیک به سی میل یا مناره منفرد وجود دارد .
بیشتر میل‌های ایران متعلق به سده های چهارم تا ششم است و این نمونه ها نسبت به مناره های دیگر از ویژگی های معماری بیشتری برخوردارند .
همگی میل ها یک پلکان برای بالا رفتن دارند و بعضی هاشان هم ( مثل منار گار ) دو پلکان مارپیچی و کاملا مجزا دارند . در ورودی پلکان معمولا فاصله زیادی با سطح زمین دارد و دلیلش هم این است که هر کسی از آدم گرفته تا جانور ، راحت نتواند وارد آن شود .
لک‌لک های مهاجری که به خاطر بیماری از قافله عقب مانده اند ، در بعضی از مناره ها جاخوش می کنند . آن ها با ساختن لانه ای روی مناره ها تا سال دیگر منتظر می مانند .
میل نادری فهرج به ارتفاع تقریبی چهل گز از آجر ساخته شده و تزئینات آجرکاری جالب توجهی دارد . این میل که برای راهنمایی کاروانیان بم و فهرج در مسیر راه زاهدان - کرمان قرار گرفته ، گویا به دستور نادرشاه در سال های ۱۱۶۰-۱۱۴۹ ه . ق احداث شده است .
اطراف آن ریگزار بسیار خشکی است و تا کیلومترها اثری از آب و آبادانی نیست . این میل در زمان سلجوقیان ساخته شده اما چون در زمان نادرشاه تعمیر و بازسازی شده است ، به میل نادری شهرت یافته است .
0 نظرات:
ارسال یک نظر