عمارت شمس العماره که روزی زیبا ترین و بلند ترین ساختمان تهران به شمار می آمد در مجموعه تاریخی کاخ گلستان واقع شده است که به جا مانده از ارگ تاریخی تهران و محل اقامت شاهان سلسله قاجار و از زیبا ترین و کهن ترین بنا های پایتخت دویست ساله ایران است .
ناصر الدین شاه پس از اولین سفر خود به اروپا و تحت تاثیر ساختمان های بلند فرنگی به فکر احداث بنایی بلند در تهران افتاد . طرح و نقشه این بنا از " دوستعلی خان معیر الممالک " و معماری آن بر عهده استاد " علی محمد کاشی " بود . شمس العماره هم از نظر نقشه و شکل ظاهری و هم از نظر آرایش داخلی ، یکی از بنا های تاریخی و زیبای تهران است . آینه کاری ها ، نقاشی ها و گچبری های این عمارت از نظر نمایش شیوه های مختلف و متنوع تزئینات داخلی در ایران ، بی نظیر است و ساخت آن که از سال 1282 هجری قمری آغاز شد ، دو سال به طول انجامید .
ارتفاع این بنا بدون احتساب کلاه فرنگی 25 متر و با کلاه فرنگی 30 متر است که تا آن زمان در تهران بی سابقه بوده است . شمس العماره بلند ترین بنای مجموعه کاخ گلستان نیز هست و خصوصاً آن زمان که هوا پاکیزه و بدون دود بوده است ، شاه و همراهانش می توانستند با نشستن در عمارت کلاه فرنگی تمام تهران را در دید خود داشته باشند .
مصالحی که در ساختن شمس العماره از آن استفاده شده است عبارتند از آجر ، خشت ، کاه گل و ساروج . ساروج نوعی ملاط ترکیبی از گرد آهک خالص - خاکستر - ماسه بادی و مقدار کمی لویی ( گل نی ) بوده که بسیار محکم و شاید به استحکام سیمان بوده است . از دیگر مصالح استفاده شده در این بنا چوب است که حتی برای اتصال دیوار ها نیز از چوب استفاده شده است . روی پوشش ها از ورق فلزی استفاده می کردند که از مس بوده و آن را با کوبیدن فلز مورد نظر تهیه می کردند .
همه اسباب و وسایل موجود در این عمارت بسیار نفیس است و هم چنین ساعت بزرگی در بالای برج آن موجود است که در قدیم صدای زنگ آن در اکثر مواقع شنیده می شد و پس از اعتراضات متعدد اهالی و نا رضایتی خود شاه از این صدا ، برای کاستن از صدای ساعت تعمیراتی انجام گرفت که ساعت را به کلی از کار انداخت .
شمس العماره هم از نظر نقشه و شکل ظاهری و هم از لحاظ آرایش داخلی و آینه کاری ها ، نقاشی ها ، گچ بری ها ، ازاره ها ، دیوار و سقف های آن و هم از حیث نمایش شیوه های مختلف و متنوع تزیینات داخلی بنا در ایران بی نظیر است و در واقع نمونه ای کامل از معماری و تزیینات داخلی آن دوره از تاریخ ایران به حساب می آید . برای ساخت و تزیین آن در آن زمان ( بیش از 140 سال قبل ) بالغ بر ۴۰ هزار تومان خرج شده است .
نمای بیرونی دارای کاشیکاری های منحصر به فرد و هر دیوار دارای طرح و رنگ آمیزی خاصی است . در این کاشیکاری ها بیش تر از رنگ های زرد و سیاه استفاده شده که شاخصه رنگ های جدید کاشی کاری در این دوران است .
سبک این بنا ترکیبی از معماری سنتی ایرانی و معماری غربی است که استاد کریم پیرنیا از استادان برجسته معماری سنتی ایران و پایه گذار نگرش نوین به فرهنگ و تاریخ معماری ایرانی ـ اسلامی ، آن را سبک تهرانی نامیده است .
Forum.microrayaneh
0 نظرات:
ارسال یک نظر